نامه های سوخته - دومین

خیلی وقته هیچ چیز ننوشتم ، نه برای تو نه برای خودم . خیلی وقته چیزی نخوندم نه برای تو نه برای خودم . این روزا میگذرن به یاد تو اما بدون تو نایی برای نوشتن نبود حسی برای فکر کردن نبود هر چی هم بود تنها و تنها یاد تو بود . این واقعیت داره که عشق آدمارو زنده میکنه اما اول میمیرانه و بعد جانی تازه در کالبد اونا میدمه . از اینجور نوشتن بیزارم اما مجبورم کلمه هایی رو بنویسم که هزار بار تو گوشم زمزمه شده ولی بدون علاقه فقط شنیدم و نه گوش کردم و حالا بیامو از دایره ی لغاتم استفاده کنم تا بگم که از نبودنت از نداشتنت از این همه غروری که تنها تقدیمی تو به منه چقدر دلگیرم و داغون . 

 همه هستن و یا اگر نیستن برای لحظه ای اومدن و رفتن سلامی گفتن و کلماتی که باز فقط شنیدم اما تنها تو ،تو نبودی، نیومدی و نیستی . عجب روزگاری شده . گاهی دلم میخواد فریاد بزنم و بهت بگم دیوونه ی مغرور فکر میکنی کی هستی ؟ اما بعد یادم می یاد کی هستی ....... 

واقعا  نمیدونم برای بقیه کی هستی یا چی هستی اما برای من اون عشق همیشگی اون قسم شبونه اون دعای دم صبح اون نفسی که میاد و میره اون ضربانی که میگه من زنده ام اون قرمزی حیات تو رگام اون نور توی چشام و همون دلیل تموم این لحظه ها و نوشته هایی .  

کاش بفهمی قلب من برای عشق تو چقدر بیتابو مشتاقه . کاش بفهمی دستای من تو عطش دستای تو چه هیاهویی رو پشت سر میذاره . کاش بدونی چی میگذره به من حالا که ندارمت و باید این نداشتن رو مثل تموم بایدها بپذیرم و صدام در نیاد و بگم لعنت به این قسمت که نشد من تو رو جایی ، روزی و لحظه ای می دیدم که نگاهم در نگاهت گل میکرد و عشق تو قلب دوتامون جوونه میزد . 

نوشته های من همیشه اسیر این کاشها هستند و چاره ای جز حضور تو نیست .   

 مثل همیشه منو به خاطر این همه پرش تو واژه ها ببخش .نامه های پراکندمو بخون و به دیوونگیم بخند و وقتی از پشت مانیتورت بلند میشی فراموشم کن .

مثل همیشه تموم نوشته های من اسم تو رو فریاد میزنن نازنین .............. میشنوی ؟  

نه خوبم تو مثل همیشه نمیشنوی .

آنچه در من نهفته دریاییست